To zaczynamy. Czas na podsumowanie ubiegłego roku.Miesiąc po miesiącu.
Styczeń. Miesiąc spokoju, chyba nikt nie spodziewał się to co nadejdzie. To był taki spokojny, nieco leniwy miesiąc. Było kino, dużo spacerów, książek, gotowania i spotkań z przyjaciółmi. Pamiętam te chwile w kawiarni, kiedy spokojnie rozmawiałam z przyjaciółką i dyskutowałyśmy o wirusie. Jako o czymś dalekim, i pewnie takim czymś co do nas nie dojdzie. O my naiwne! Pamiętam jak kochałam wtedy wpadać do kawiarni na herbatę z cydrem. Taka normalność!
Luty. Zaczynało robić się nerwowo. Ale to raczej w drugiej połowie miesiąca. Byłam wtedy w teatrze, były spotkania z przyjaciółmi, miał być wyjazd do Warszawy, ale czymś się zatrułam i zostałam w domu. To byłby ostatni wyjazd na długie miesiące… W lutym już zaczęło się śledzenie newsów o pandemii, liczby chorych. Jakoś tak chętniej myłam ręce i jadłam więcej witamin. Ogólnie było niby normalniej, ale jednak pojawił się przedsmak stresu i niepokoju tego co może nastąpić.
Marzec. Zanim pojawiło się trudne słowo-Lockdown, było miło. 1 marca byłam w kinie na Małych kobietkach, Dzień Kobiet spędziłam w super restauracji na wystawnym obiedzie, a jeszcze 3 marca byłam w ukochanej kawiarni na wielkim brownie i zimowej herbatce. A zaraz potem pojawił się wirus. Zamknęli nas. No prawie. Ja chodziłam codziennie do pracy, robiłam zakupy raz na tydzień, nosiłam maskę i namiętnie dezynfekowałam dłonie. Świat stanął na głowie, a rodząca się do życia wiosna wydawała się po prostu przerażająca.
Kwiecień. Chyba okrzepliśmy w zakazach. Trwała trasa dom-praca. Raz na tydzień zakupy. Koncerty w sieci, czytanie książek, oglądanie seriali. Bardzo dziwne Święta, spędzone całkowicie w domowym zaciszu. Zawsze wydawało mi się, że jestem domatorem, ale przyznam szczerze, miałam dość,marzyłam by wyjść do ludzi, spotkać się z przyjaciółmi, wyjść do knajpy, obejrzeć film w kinie. A najbardziej marzyłam o tym, by po prostu iść na spacer, pojechać nad morze, do lasu, w spokoju przez park. Maski, dezynfekcja, stres w pracy, codziennie sprawdzałam informacje o pandemii, miałam wrażenie, że nie mogę ominąć żadnej informacji, żadnego newsu. Chyba się uzależniłam od bycia na bieżąco, łagodziło to mój stres. Pamiętam jak przed majówką można było wyjść na spacer, pojechałam nad morze. Sobieszewo, piasek,wolność! Czułam się jak nowo narodzona. Kupiłam też moją Rozalkę, czyli mój piękny,miętowy rower!
Maj. Mogliśmy w końcu wychodzić z domu. Pamiętam te emocje. Pamiętam radość w jaką wprawiła mnie wycieczka do Malborka! Pamiętam smak soku wiśniowego pitego w murach zamku. Założyłam sukienkę w kwiatki i czułam się jak królowa świata! Maj to zapach bzu, choćby nie wiem co, codziennie stał wazon w moim pokoju, a w nim świeże kwiaty. Maj oznaczał coraz więcej spacerów, na nowo odkrywanie miasta w innym wymiarze i reżimie. Pamiętam radość z pierwszej herbaty kupionej na wynos. Smakowała malinowo! Ogólnie w maju jakoś tak wzrosła we mnie nadzieja, dni były jakby piękniejsze. Po tylu miesiącach spotkałam się z przyjaciółką, codziennie jeździłam na rowerowe wycieczki i czułam, że idzie dobre!
Czerwiec. To był fajny czas. Bardzo fajny! Spotkałam się z Myszą i jej rodzinką! Spędziłam wspaniałe 4 dni w Jastrzębiej Górze. Miałam naprawdę wspaniały urodzinowy dzień.A raczej trzy dni, każdy z nich inny, ale po prostu idealny! Coraz więcej czasu spędzałam poza domem na długich spacerach, wypadach na pizzę, na gofry. Nie wiem sama, ale jakoś tak rosła we mnie nadzieja na normalność.
Lipiec. Było deszczowo, ale za to pięknie! Byłam na wakacjach, wynajęty domek, długie spacery po lesie, Odpoczęłam, nabrałam dystansu i czułam się po prostu wspaniale. Odpoczęłam, wypiłam masę mrożonej kawy, zjadłam dużo pierników i czułam ogrom spokoju. Poza tym lipiec to znów dużo spacerów, wspierania gastronomii poprzez obiady na mieście. Oczywiście cały czas dbałam o dezynfekcję, nosiłam chętnie maski, dbałam o dystans, ale czułam się po prostu letnio!
Sierpień. Wspaniały wyjazd na Mazury, genialny tydzień nad jeziorem, kolejna porcja gofrów i sękacza. Dni pełne słońca i radości. Ogólnie sierpień kojarzy mi się z ładną pogodą, borówkami, malinami, morzem, jeziorem i radością. Ciągle wspominam rejsy po jeziorze, letnie sukienki, i beztroskę. Powrót do normalności, to koncert Krzyśka Zalewskiego. W maseczce i z dystansem, w Operze Leśnej, Dziś wydaje mi się , że działo się to w innym życiu. Ale tak, to był cudowny miesiąc. Radosny, relaksujący i bardzo kolorowy. Byłam też na owocnym grzybobraniu, i przeszłam przez najpiękniejszą wydmę na świecie. Co prawda w gorący dzień było to ciężkie, ale czułam dumę,że dałam radę.
Wrzesień. Czuć było, że idzie jesień, ale jej się nie bałam. To znaczy inaczej, bałam się covidowej jesieni. Czułam, że będzie źle. Ale osobiście to był dla mnie bardzo produktywny czas. Zapisałam się na drugie studia i byłam z tego bardzo dumna. Poza tym zmieniłam miejsce zamieszkania, i jakoś tak czułam, że to będzie fajny czas. Poza tym było dużo fajnych wycieczek po okolicy, dużo morza, plaży, piasku i relaksu!
Październik. Hmm, miesiąc kiepski bo covidowy. Bardzo dbałam o rodziców, robiłam im zakupy, krzyczałam gdy nie nosili maseczek z roztargnienia, ale cóż, i tak zachorowali, I zarazili mnie. Październik był chorobowy i bardzo, ale to bardzo stresujący. W zasadzie cały miesiąc mogłabym przespać!
Listopad. Zaczął się ciągniącym covidem i kolejnymi obostrzeniami. Byłam bardzo ostrożna cały czas, unikałam ludzi i całe lato przechodziłam w masce, a tutaj proszę, zaraził mnie tata. Kolejny miesiąc z nerwami i stresem. Do tego masa pracy w pracy i po prostu sama nie wiem jak listopad minął. Było kilka przyjemnych dni, kilka dni ładnej pogody i kilka ciekawych spacerów. Ale jak zawsze, kiedy listopad się skończył byłam w siódmym niebie.
Grudzień. Święta, pierniczki,choinka i lampeczki. Wigilia, Święta i Sylwester. Dużo nauki, pakowanie prezentów i wiele fajnych spacerów, które okupiłam bólem nóg. Życzenia, prezenty i nadzieja w szczepionce, że następny rok będzie spokojniejszy!
Ścieżka dźwiękowa- Metallica – Eye of the Beholder
