Co byście powiedzieli na niedzielę poza domem? Niedzielę w Oliwie? Uwielbiam tę gdańską dzielnicę. Jest taka inna od wszystkich innych, pełna historii, pięknych kamienic i willi. I co najważniejsze- jest cudownie zielona i kolorowa. Szczególnie wiosną i latem, uwielbiam tam spacerować i spędzać czas.
W niedzielne ranki i przedpołudnia polecam wpaść na Pchli Targ, który odbywa się zaraz przy Parku Oliwskim. To miejsce, gdzie rządzą zwykli ludzie. Jest kameralnie, apetycznie, kolorowo i można złapać setki okazji. Nieważne czy szukacie domowych konfitur, regionalnych dżemów, sukienki z drugiej ręki, czy zastawy stołowej po prababci- znajdziecie to właśnie tam. Piękne i niebanalne dodatki do codziennego życia. Talerzyki, łyżeczki, przeczytane już książki za 1/3 ceny, dziecięce zabawki z duszą, i regionalne przysmaki. Kawa z termosu, i jeszcze ciepłe ciasto od sąsiadki. Pełnia szczęścia!
A kiedy już znajdziecie coś idealnego dla siebie, to ruszajcie dalej, przecież obok mamy Park Oliwski. Zanim wejdziemy, oczywiście idziemy na lody do Ole Swawole! Nigdzie nie ma tak różnych smaków- mleko z rumem? pomidor z chilli? a może lukrecja? Uwielbiam gdy mnie tam zaskakują! Więc tak, bierzemy lody. Oczywiście prosimy by z kranika polali nam wafelek dużą ilością czekolady. Idziemy do parku!
Kwitną wciąż magnolie, w końcu mamy otwartą palmiarnię, wszędzie kwitną kolorowe kwiaty, jest tak zielono! Na szczęście nie ma wakacji, więc nie ma jeszcze dzikich tłumów, jest za to kameralnie i romantycznie.
Spędziliśmy tak ponad trzy godziny. Było pięknie!
Jeżeli w Waszej okolic jest pchli targ, koniecznie idźcie. Albo zapraszam do cudownej Oliwy.
Wiosna, maj, piękna pogoda, dużo słonecznych dni, ale brak wyniszczających ciało upałów. To idealny czas by wybrać się na rowerową randkę!
Ja wybrałam się na wycieczkę przed las, klifem nad morze. Planowanie wycieczki to już okazja by wspólnie spędzić czas. By ustalić trasę, porozmawiać co lubimy i czego oczekujemy. To okazja by zadbać o przekąski, i może wspólnie przygotować kanapki i zdrowe przekąski. W końcu rowerzyście nie przystoi zjadać czipsów i pić gazowanych napoi.
A potem obowiązkowy przegląd rowerów i w drogę! Jak będziecie w Trójmieście, bardzo polecam Wam trasę z Gdyni do Mechelinek. Niestety, na miejskie rowery, trzeba poczekać aż do przyszłej wiosny( znów będą dostępne elektryki), ale można podróżować swoim, bądź wypożyczonym z wypożyczalni. Trójmiasto jest bardzo przyjazne fanom czterech kółek. A Mechelinki zachwycą klifem, na którym możecie pogrillować, zrobić sobie piknik i cieszyć oczy pięknymi widokami. Mam wrażenie, że tylko tutaj woda jest taka niebiesko-zielona, a powietrze pachnie tak wyjątkowo.
Moja pierwsza, w tym sezonie rowerowa wycieczka, była ponad 10 kilometrowa. Sama się dziwie, że moja miętowa Rozalka dała radę i jechała po piachu i gałęziach. Jeździmy powoli, tempem turystycznym, rozmawiamy z sobą, cieszymy ładną pogodą i samą przejażdżką. To naprawdę cudowny, wspólny czas!
Najważniejsze, na wycieczkę możecie jechać z siostrą, przyjaciółką, mężem, mamą, czy sąsiadką. Nieważne z kim, ważne by razem zmierzać do celu i świetnie się razem bawić.
Kazik i Rozalka dojechali nad morze!Widok wart każdego wysiłku!
O czym dziś chcę porozmawiać? Ano o wakacjach i miejscach, które chciałabym zobaczyć. Czyli o wakacyjnych planach i marzeniach. W końcu majówka zaczyna sezon wycieczkowy!
I u mnie ten sezon już się zaczyna. No dobrze, miał się zacząć nieco szybciej, ale pech chciał, że zostałam w domu. Ale co się odwlecze, to nie uciecze! Co to to nie!
Gdzie zaczynam sezon wyjazdowy? Na drugim końcu Polski, prawie rok temu ustaliliśmy, że majówkę spędzamy w górach, padło na Pieniny, które widziałam bardzo krótko, w zasadzie miałam na nie ledwie kilka godzin. Teraz będę tam całe pięć dni, więc mam nadzieję poznać te piękne góry nieco lepiej. Wybrałam pensjonat nad samym jeziorem, nieopodal zamku i ledwie moment od Trzech Koron. Lepiej być nie mogło. Pokochałam góry. Oczywiście w moim sercu rządzi morze, ale uwielbiam wyjeżdżać w góry i podziwiać ich monumentalność i dostojność. Mam wrażenie, że tam naprawdę odpoczywam i ładuję baterie. Chociaż po wędrówkach, bywam bardzo zmęczona, to jest to naprawdę pozytywne zmęczenie.
Przez letnie miesiące zamierzam eksplorować okolicę, może odkryję jakąś fajną, zaciszną plażę? W zeszłym roku lato minęło mi na ślubnych przygotowaniach. W tym roku zamierzam nieco bardziej korzystać z pogodnych dni. Będą to niestety jednodniowe wycieczki, ale i tak dadzą mi dużo radości. Już to wiem.
Na lipiec planuję odwiedzić, kolejny już raz, rodzinne strony Fotografa. Już zapowiedziałam, że muszę dokładniej poznać Lublin. I nie zadowoli mnie krótka wycieczka, co to, to nie! Oczywiście nie odpuszczę sobie wielu spacerów po urokliwym Zamościu. W to lato, odpadnie wręczanie ślubnych zaproszeń, będzie więc zdecydowanie więcej czasu na zwiedzanie, odpoczynek i cieszenie się piękną okolicą.
Wrzesień to kolejny wyjazd, zaklepany i zarezerwowany. Na co padło? Bez zaskoczeń, znowu góry. Tym razem bardzo nieoczywisty kierunek, bo Góry Sowie. W planie zwiedzaniu Zamku Książ, górskie spacery i wypad do Czech, by bliżej poznać Skalne Miasta. Z pewnością będzie intensywnie, ale i kojąco. Bo tak właśnie działają na mnie góry. A jako, że będzie to już po sezonie, powinno obyć się bez tłumów.
Na listopadową szarugę planujemy mały wypad, taki zwane city break. Koniecznie w słoneczne miejsce, niezbyt długi będzie to wypad, 3-4 dni. Ale idealne by poznać dla przykładu Włochy. Ja właśnie w te Włochy celuję, marzy mi się Wenecja. Ale i do Grecji bym mogła wyskoczyć. Ważne, żeby choć na moment odciąć się od listopadowej szarugi i naładować baterie na długą zimę. Z doświadczenia ostatnich dwóch lat, wynika, że wiosna przychodzi dopiero w maju, więc taki wypad, będzie idealny by pozwiedzać w spokoju, ale i złapać kilka promieni słońca.
„Jakże byłoby pięknie, gdyby każdy z nas mógł wieczorem powiedzieć: dzisiaj zrobiłem gest miłości wobec drugiego” (Papież Franciszek).
Wojna trwa. Ale my jakby oswojeni, przyzwyczajeni, już jakby zmęczeni nadmiarem informacji. Po pierwszym zrywie, jakby mniej w nas zapału i chęci. W sklepach stoją wózki, gdzie zbierane są produkty dla uchodźców. Najpierw były pełne, dziś są zupełnie puste…
Owszem, znam wiele przypadków, że uchodźcy w sile wieku, pełni energii, z głową na karku, znaleźli pracę, mieszkanie, zapisali dzieci do szkoły. Ale wśród nas ciągle dużo starszych, schorowanych wojennych uciekinierów. Wciąż pełno kobiet w ciąży, i matek z maluszkami, które nie mogą podjąć pracy. Za chwilę rusza sezon turystyczny, w mojej okolicy hotele i pensjonaty, które zaprosiły uchodźców, będą musiały ich wyprosić. Co w ogóle nie dziwi, przecież oni też muszą zarabiać.
Dlatego podczas weekendowych zakupów pamiętajmy o sąsiadach, wrzućmy coś do koszy. Kupmy dodatkową czekoladę dla dziecka, kaszkę dla malucha, makaron czy szampon do włosów.
Bądźmy razem i nie zapominajmy o naszych dzielnych Sąsiadach!
I znów było zbyt szybko. To już nawet lekko nudne. Staram się spokojnie przetrwać świąteczny i przedświąteczny czas. Nie szaleję z porządkami, bo na bieżąco sprzątam. Wzięłam wolny piątek, by w piątkowy poranek na spokojnie zrobić zakupy i zacząć piec ciasta. Wróć, czy ja napisałam- Spokojne zakupy? Mimo bardzo, ale to bardzo wczesnej pory, w sklepie były dzikie tłumy. Na szczęście ja miałam gotową listę zakupów, i raz, dwa. Poszło szybko, poza kolejką do kasy i mocno zdenerwowanymi ludźmi. Każdy pędzi, kupuje tyle ile utrzyma wózek, i złości się na każdego dookoła. Zupełnie tego nie rozumiem… Niestety, wizyta w dwóch sklepach nadwątliła moje nerwy. Jak co roku! To jest tradycja i chyba nie ma sposobu, na przedświąteczną gorączkę.
Do moich obowiązków należało upieczenie ciast, zrobienie sałatki i obiadu na poniedziałkowe popołudnie. Jako, że lubię wyzwania, postanowiłam wypróbować nowe przepisy. Tak, wiem, dość to odważne, ale do odważnych świat należy. Upiekłam więc sernik baskijski i babkę caffe latte. Zrobiłam wiosenną sałatkę i roladki ze schabu z pieczarkami. Ja to chyba lubię wyzwania! Ale te kuchenne, pieczenie i gotowanie to dla mnie genialny sposób na spędzenie dnia.
W zasadzie mieliśmy jechać w sobotę do mojej siostry, i tam miało zacząć się świętowanie. Ale Franusia w piątkowy wieczór źle się poczuła, znów pojawiły się wymioty, wolałam więc mieć ją na oku i nie zostawiać na noc, nawet pod czujnym okiem sąsiadów. Biedna Franeczka, przespała całą sobotę, ale regularnie chodziła skubać karmę i popijać wodę. Frania każde Święta ubarwia swoimi dolegliwościami, taka jej natura. Sytuacja powtórzyła się w samą Wielkanoc, znów nas czeka weterynarz. Widać mała się za nim stęskniła i chce koniecznie przejechać się autem przez pół miasta. W Wielką sobotę, poszliśmy na spokojnie ze święconką do kościoła. Przypomnijcie mi za rok, bym kupiła świąteczną serwetę. Papierowe, wielkanocne serwetki, w połączeniu z wietrzną aurą, nie mają żadnych szans. Dodatkowo nieco się wstydziłam mego skromnego koszyczka. Ale nie powiem, moje „marmurkowe” jajka były przepiękne. Nie ma to jak kupić dobre farbki, i beztalenciu coś wyjdzie!
W niedzielny poranek ruszyliśmy do moich rodziców. Uzbrojeni w blachy i salaterki. Do pokonania prawie 40 kilometrów, a ja z sercem w gardle i sernikiem na kolanach. Upiekłam genialny sernik, który bez sensu wyjęłam z formy i wiozłam na pięknej paterze. Czasem i mnie opuszcza rozum. No dobrze, było mocno wcześnie, w domu śniadanie jemy bliżej południa, w zasadzie wychodzi z tego brunch. Korzystając z pięknej pogody poszliśmy na godzinny spacer, nad rzekę. Ok, nie było najcieplej, ale słońce pięknie prażyło i umilało spacer. Po nim nadszedł czas na długie świętowanie- przed deserem, czyli maminą, drożdżową babą, a moim sernikiem, dziękowałam za ten spacer! Pobiesiadowali, więc ruszamy nad morze. Babcia była zachwycona, dawno nie była na takim spacerze. Pół Gdańska wpadło na ten sam pomysł, ale co tam, było pięknie. Z kawą w dłoni, spokojnym krokiem, spalamy świąteczne kalorie i szykujemy się na obiad. Nie ma lekko, święta to dużo jedzenia. Mama nie popuści, gotuje pysznie i ma oczekiwania, że wszystko zniknie ze stołu. A tutaj po obiedzie, musimy opuścić towarzystwo. Przyjaciel Fotografa miał urodziny i zapraszał na wieczór.
7 godzin później, tak naprawdę już w poniedziałek, byłam znów u siebie. Na szczęście, przyjaciele to jednocześnie sąsiedzi przez ścianę, mogłam doglądać Franusi. Oczywiście za ścianą była masa pyszności, ba, o 23, podano chilli con carne. Jeżeli mam być szczera, to było bardzo miło, ale tak intensywny dzień, daje mi do zrozumienia, że jednak jestem starszą panią i lubię być w moim łóżku o 22.
Poniedziałek był na szczęście dużo spokojniejszy. Wczesne przedpołudnie spędziliśmy w lesie, na kojącym spacerze. Przygotowałam obiad, bo mieliśmy gościa na obiedzie. Gość idealny, chwalił jedzenie, zabawiał rozmową, ale nie nadużył gościnności, i po dwóch godzinach ruszył do domu. No dobrze, odprowadziliśmy go prawie pod sam dom. W końcu trzeba dbać o ciągłość formy i wychodzić dużo kroków!
Wieczorem, wróć o 19.45 w piżamach, obejrzeliśmy premierowego Batmana. Cóż, fanką nie jestem i raczej nie zostanę, ale to było idealne zakończenie świąt. Bardzo na luzie, z pełnymi brzuszkami, z ciastem jedzonym w łóżku, w otoczeniu ukochanych kotów.
Gdy pierwsze kotki brzozowe i listki drżące zielenią niziutko skłaniają głowy w cichym oczekiwaniu na radość Niedzieli Palmowej i kiedy świat cały trwa w podniosłym Hosanna choć wiemy że przed największym Darem naszej wiary Krwawą Ofiarą i Zmartwychwstaniem Najwyższego na Mękę zostanie skazany co stanie się Jego udziałem lecz zburzy bramę śmierci zapewni nam życie wieczne więc już teraz w skupionym dziękczynieniu także się w chór ten włączamy… Alleluja!
Miałam być właśnie na wyjeździe. Apartament zamówiony, opłacony już od stycznia. Lista atrakcji dokładnie przygotowana. Ba, na piątek w pracy wzięłam nawet wolne. W środę podałam właścicielowi godzinę przyjazdu, odpisał, że będzie czekał. A w nocy napisał maila, że jednak anulował naszą rezerwację. I zonk.
Okazało się wielkim problemem znaleźć coś na ten weekend w normalnej cenie. Nie mówię, że nie było nic, ale wiecie, dwie noce w polskim mieście za 1600 zł, średnio mnie zadowalały. Dostałam odpowiedź, że podobno panu zdublował się kalendarz i zapisał dwie rezerwacje na ten sam weekend. Zdarza się. Trochę kiepsko, że odpowiedź dostałam dopiero po 24 godzinach.
Wiem, że w skali świata to nic wielkiego, pogoda i tak marna, mało wiosenna. Ale i tak szkoda. Bo od stycznia czekałaś, planowałaś, i nic z tego nie wyszło. Ale ostatni czas jednak pokazał, że dystans do takich spraw naprawdę łatwo złapać. Nie wyszło teraz, wyjdzie później. Może będzie lepsza pogoda i dłuższe spacery? Może będzie nawet lepiej? Ba, jako, że nie spędziłam tego czasu w podróży, udało mi się złapać bileciki na gdańskie Męskie Granie w sierpniu. Na pewno nie udałoby mi się tego zrobić, gdybym jechała autem.
A teraz? Teraz przyjdzie mi spędzić całkiem spontaniczny weekend. Inny niż planowany, ale na pewno nie gorszy.
Ścieżka dźwiękowa- Robert Plant – Burning Down One Side
I marzec za nami. Czyli koniec zimy, witaj wiosno.
Marzec nie zaczął się w dobrych nastrojach. Wiadomo, wojna, duże emocje. Ale po dłuższym załamaniu, chyba w końcu wyszłam na prostą. Duży w tym udział miała pogoda, która zrobiła się słoneczna i cudownie wiosenna. Dostałam zastrzyk energii, endorfin i sił. Tego było mi trzeba. W końcu sobie uświadomiłam, że nie zbawię całego świata, nie wygram wojny w pojedynkę, a żeby pomagać innym, muszę mieć w sobie siłę i spokój. Inaczej zwariuję. Także zmiana na plus.
Marzec pozwolił mi na małe wycieczki, byłam w Jastrzębiej Górze i Ciechocinku. Niby ten drugi wyjazd, to była asysta rodzicom, ale udało się pospacerować, zjeść dobry obiad i wpaść na pyszną różaną herbatę. Wzmocniły mnie te chwile i to mocno. Codziennie zresztą solidnie spacerowałam, w lutym moja średnia dzienna kroków to 8 tysięcy, w marcu już 11 tysięcy, to mówi samo za siebie. Może moje spacery nie były w jakichś spektakularnych okolicznościach przyrody, ale za to były bardzo regularne. Pilnowałam też regularnej praktyki jogi i medytacji. Koniec z labą!
Marzec to czas wiosennych zakupów. Nieco odświeżyłam swoją szafę. Udało mi się kupić wiosenny płaszczyk. Bardzo to trudna sztuka, kiedy w świecie mody rządzi oversize,a ty bardzo źle w tym wyglądasz. W każdym razie musiałam dwa odesłać i dopiero ten trzeci zaakceptowałam. Bardzo długo szukałam również wiosennych botków. Czyli te buty, które nosimy między kozakami, a trampkami. W marcu, w sklepach rządzi pełnia lata i bardzo ciężko szło mi szukanie botków. W poprzednich, ukochanych czteroletnich, zrobiła się solidna dziura. Ostatecznie botki kupiłam, ale po pierwszym, solidnym spacerze-13 tysięcy kroków, skończyłam z 4 plastrami na palcach. Biorąc pod uwagę ich cenę, jestem solidnie zawiedziona. Zdecydowałam się również na cygaretki i to dwie pary. Chciałam wprowadzić nieco koloru do mojej szafy, skończyło się na ciemniej zieleni i beżu. Szaleństwo! I uwaga, kiedy przygotowałam się na wiosnę, wróciła zima!
Jako, że dawno nie widzieliśmy weterynarza, Fifi postanowił nadrobić braki i odwiedzić pana doktora. Rana na jego łapce była naprawdę solidna, wystraszyłam się okropnie. Ale na miejscu okazało się, że nie jest tak źle. Poza portfelem, który odczuł 3 dni zastrzyków z antybiotyku.
Rozwijam się ogrodowo. Zasadziłam moje pierwsze w życiu drzewko! Ma być z niego najdłużej kwitnące drzewko na świecie, całe cztery miesiące różowych kwiatków. Na razie jest metrowy „patyk”. Zajęłam się lawendą i hortensjami. Stworzyłam kwiatową kompozycję na schodki do ogródka. I żałuję, że po wiośnie zostało wspomnienie i mamy wiosenne przymrozki i śnieg! A ja już planowałam posadzenie niedźwiedzich traw. W każdym razie dzielnie suszę cebule hiacyntowe, za rok wiosna mnie nie zaskoczy.
Zrobiliśmy mały remont w salonie. Co prawda wciąż czekam na półkę w sypialni -bije 8 miesiąc czekania, tyle samo czekam na listwy podłogowe, ale za to zmieniliśmy szafę w salonie. W zasadzie skończyło się na frontach, które połączyły się kolorem z kuchnią. Może w kwietniu doczekam się półek? Drewno jest, ponoć potrzeba ciepła, by je oszlifować na podwórku…
W marcu chętnie gotowałam i w zasadzie pochwalę się, co piekłam ciasto, to było lepsze niż poprzednie. Także tego, mój piekarnik jest cudowny i nigdy mnie nie zawodzi. No, może też tam trochę zasługa mojego talentu?
Udało nam się w końcu spotkać z przyjaciółmi. W końcu! Samo spotkanie było cudowne, aż żal patrzeć, jak ten czas szybko leci, i 7 letnia Zuzia uczyła mnie podstaw kodowania! Weszliśmy za dnia, wyszliśmy praktycznie dnia następnego. Co prawda nastrój po spotkaniu lekko się obniżył, gdy dzień po dostałam informację, że u młodego pojawiła się jelitówka. Czekałam w napięciu kiedy nas dopadnie, ale nie dopadło. Ani nas, ani nikogo od przyjaciół, poza najmłodszym członkiem rodzinki. Uff, odetchnęłam z ulgą.
Poza kilkoma chwilami marzec był naprawdę udany. I zawodowo i prywatnie. Szkoda, że to nie jest ten czas, gdy możemy powiedzieć, że wojna u sąsiada jest wspomnieniem. Może w kwietniu? Modlę się o to!
Jest kolor!Najpiękniejsze bratki na świecie!Kiedyś będzie tu różowo!Frania czeka na ważną wiadomość!Jastrzębia Góra!Rosół z gęsi nad morzemNowy przepis na schabCzytam dużo!Różowo mi!Pieczenie co sobotęSłoneczne śniadanieKuchenny pomocnik wybiera przyprawyFilemon poleca swoje usługi sprzątania autaTu kiedyś był basen, czyli Ciechocinek
Każdy czasem potrzebuje otulić się dzieciństwem. Pięknymi wspomnieniami, znajomymi zapachami i smakami, które niosą z sobą radość. U mnie największe pocieszenie niosą znajome smaki, dania, które zajadałam będąc małą wersją mnie. Te smaki, których się nie zapomina. Jak kasza manna z dżemem porzeczkowym. Jak racuszki na śniadanie, obowiązkowo z jabłkami, dżemem i cukrem pudrem. Albo barszczyk z gałeczkami. Tak, dokładnie, barszczyk i gałeczki. Cóż to takiego? To po prostu barszcz z mięsnymi kuleczkami, które moja babcia nazywa gałeczkami. To rodzinny przepis i nasze bardzo tradycyjne danie. Niesamowicie poprawia humor, bo przywołuje same dobre, wakacyjne wspomnienia. Znów mam 7 lat, znów jestem beztroska i taka naiwna. To dobra naiwność, po prostu wierzę, że świat jest dobry, a mój jedyny problem to ten, czy dziś na deser będzie ciasto czy lody? Ach, jak bym wróciła do tego czasu!
I wróciłam, tym przepisem, na babciną zupę. Łapcie go i otulcie babciną miłością.
Składniki:
800 gramów buraczków startych na wiórki ( mogą być gotowe ze słoika, albo ugotowane i starte buraczki)
2 średnie marchewki
1 duża cebula
2 litry bulionu warzywnego
4 liście laurowe
2 łyżki masła klarowanego
5-6 ziaren ziela angielskiego
Sól
Świeżo mielony pieprz-1 łyżka
1 pełna łyżka octu jabłkowego
Szczypta cukru
Gałeczki:
500 gramów mięsa mielonego z indyka
1 duże jajko
2 łyżki bułki tartej
Sól-do smaku
Świeżo mielony pieprz-łyżeczka
1 łyżeczka słodkiej papryki
Ścieram na tarce marchewkę ( można również pokroić ją w półplasterki), siekam drobno cebulę. W garnku z dużym dnem rozgrzewam olej, dodaję warzywa, oraz liście laurowe, podsmażam 5 minut, często mieszając. Zalewam warzywa bulionem, dodaję ziele angielskie, sól i pieprz. Gotuję 10 minut.
W międzyczasie łączę wszystkie składniki gałeczek, formuję z nich drobne kuleczki i wrzucam do bulionu= mi wyszło z tej porcji mięsa 30 gałeczek, naprawdę powinny być drobne.
Gałeczki wrzucam na gotujący się bulion, gotuję 8-10 minut. Następnie dodaję buraczane wiórki, gotuję 5-7 minut. Teraz czas doprawić zupę solą, pieprzem, octem i cukrem. Warto próbować zupy i doprawić pod swój smak. Gotuję kolejne 5 minut.
Zupę podaję z tłuczonymi ziemniakami, albo z pieczywem. Najlepsza jest następnego dnia po przegotowaniu, gdy smaki się przegryzą.
Tak wiem, niedziela, a ja wyskakuje z tekstem o zwątpieniu. Ale cóż poradzę, skoro właśnie owe zwątpienie mnie dopadło.
Wydawało mi się, że jakoś się uodporniłam, a może, choć to fatalnie brzmi, przyzwyczaiłam do obecnej sytuacji. Starałam się robić to na co mam wpływ, pomagać innym, ofiarom wojny. Było mi z tym dużo lżej. Obecnie zaś weszłam w etap zwątpienia, że to wszystko kiedykolwiek się skończy….
Nie wiem czy coś, czy ktoś na tym świecie, jest w stanie powstrzymać tego typa na literę P. Czy wróci normalność? Czy wojenne newsy zastąpią doniesienia o rozwodach gwiazd, nowych super dietach odchudzających, albo kłótniach ekspertów o mało znaczące sprawy?
Marzę by nie zaczyniać dnia, od sprawdzania czy Kijów wciąż stoi. Czuję się zmęczona, przytłoczona i wątpię w sens tylu rzeczy. ….
Obiecuję sobie, dziś nie będę śledzić na bieżąco newsów. Starczą ci jedne Fakty, odetchnij, wiosna idzie, kup wiosenny płaszcz, posadź kwiatki, zrób sobie kakao. Ale wiecie co? Po godzinie znów wchodzę na Onet, i znów jestem przygnębiona. I nie umiem się odciąć…
Okularnica w kapciach 